Το αλώνισμα του σιταριού γινόταν σε πέτρινα αλώνια τα οποία ήταν κτισμένα στα όρια των χωριών όπου υπήρχε ο απαραίτητος χώρος. Το αλώνι ήταν φυσικά στρογγυλό με υπερυψωμένες τις άκρες του για να μη φεύγει ο σπόρος. Κατασκευαζόταν από σκληρή πέτρα για να ενισχύσουν την αντοχή του και στο κέντρο στερέωναν ένα ξύλο ύψους δύο μέτρων το οποίο ονομαζόταν στριγερό ή στίχιρο.
Οι γυναίκες του χωριού αναλάμβαναν να κάνουν το στρώσιμο του αλωνιού, τοποθετώντας γύρω από το στριγερό τα δεμάτια. Οι άντρες έδεναν τα άλογα ή τα μουλάρια στο στριγερό και γύριζαν ολόγυρά του. Όταν τα ζώα πλησίαζαν στο στριγερό καθώς μαζευόταν το σχοινί τα έβαζαν να ακολουθήσουν την αντίστροφη πορεία.
Το αλώνισμα μαζί με τις απαραίτητες διακοπές για να ξεκουραστούν τα ζώα κρατούσε μέχρι και το μεσημέρι ίσως και αργότερα.Στη συνέχεια ακολουθούσε το λίχνισμα, το ξεκαθάρισμα του αχύρου από τον καρπό, μία διαδικασία, η οποία ολοκληρωνόταν με τη συμμετοχή και βοήθεια συγγενών, γειτόνων και άλλων χωριανών.
