Ανασπόσπαστο στοιχείο της Αργιθεάτικης παράδοσης είναι οι νερόμυλοι οι οποίοι χρησιμοποιούνταν για να γίνει ο καρπός αλεύρι και στη συνέχεια ψωμί. Οι μύλοι ήταν τόσο κοινοτικοί, δηλαδή ανήκαν σε κάποια εκκλησία ή σε κάποιο μοναστήρι, όσο και ιδιωτικοί. Η χρήση τους υπήρξε διαδεδομένη και διήρκεσε μέχρι τα μεταπολεμικά χρόνια.
Η λειτουργία του μύλου στηριζόταν στη διοχέτευση νερού από κάποιο ρέμαμέσα από ένα ειδικά κατασκευασμένο αυλάκι σε μία δεξαμενή (κάναλη) κατασκευασμένη συνήθως από ξύλο (όπως οι καρδάρες) η οποία στο κάτω μέροςστένευε και κατέληγε σε μια μικρή τρύπα, έτσι που το νερό έβγαινε με μεγάλη ορμή λόγου του μεγάλου ύψους της δεξαμενής.
Το νερό έπεφτε με δύναμη και γυρνούμε μια φτερωτή και την περιέστρεφε, που μετη σειρά της γυρνούσε μια μεγάλη στρογγυλή πέτρα (μυλόπετρα) η οποία έλιωνε το σπόρο και τον έκανε αλεύρι. Τόσο η κατασκευή όσο και η λειτουργία του μύλου απαιτούσε εξειδικευμένες γνώσεις και δεν αποτελούσε απλή διαδικασία.
Ο χώρος ήταν διαμορφωμένος σε δύο δωμάτια, ένα για τα τεχνικά μέσα και ένα για την αναμονή των κατοίκων και την παράθεση του καρπού.
Στις μέρες μας απόμεινε μόνο ένας να λειτουργεί στο Αργύρι και ερείπια των άλλων σε διαφορετικές καταστάσεις συντήρησης, τα οποία αξίζει να δει ο επισκέπτης προκειμένου να αντιληφθεί τη γραφικότητα αλλά και τον μαγευτικό απόηχο μιας εποχής περασμένης.
Πολλοί λαϊκοί θρύλοι και παραδόσεις υπάρχουν από τη λειτουργία των μύλων.
