«Μνηµείο της Φύσης» και «αρχιτεκτονικό αριστούργηµα».
Τρεις δεκαετίες ακόμη για να τα χιλιάσει!!!
“Ήρθα στο Λεοντίτο κι έµεινα µε το στόµα ανοιχτό, όταν είδα αυτό το µνηµείο της φύσης, τον πλάτανο του Λεοντίτου!!!”
(Ζάγκας Θεοχάρης, Καθηγητής Α. Π.Θ. Σχολή Δασολογίας και Φυσικού Περιβάλλοντος που το 2016 έκανε τις μετρήσεις και την Τεχνική Έκθεση για τον πλάτανο)
Ο πλάτανος του ΛΕΟΝΤΙΤΟΥ είναι από τα γηραιότερα και τα πιο καλοδιατηρημένα δέντρα της Ελλάδος και ίσως της Ευρώπης. Οι απαρχές του χάνονται στα βάθη του χρόνου, όπως οι ρίζες του χάνονται στα βάθη της γης.
Η ηλικία του, σύμφωνα με δασολόγους, ανέρχεται στα 969 χρόνια και δεσπόζει στην κεντρική πλατεία του ομώνυμου χωριού.
Η θωριά του, η κορμοστασιά του και το μέγεθός του προκαλούν δέος. Η περίμετρος του κορμού του ανέρχεται στα 15 μέτρα, το ύψος του στα 33 µ., η στηθιαία διαµέτρος 3,0µ., µέση διαµέτρος κόµης 35 µ. και προβολή (σκίαση) κόµης πάνω από ένα (1) στρέµµα. Ο κεντρικός κορµός του , σε ανίθεση με άλλα υπεραιωνόβια πλατάνια είναι συµπαγής, δεν εµφανίζει κοιλότητες και σηµαντικά προβλήµατα υγείας και η θέση του είναι κατακόρυφη. Οι κλώνοι του, σαν γιγάντιοι βραχίονες κάποιου Τιτάνα, ξεπετιούνται στα ύψη. Τα κλαδιά του και η φυλλωσιά του αγκαλιάζουν την πλατεία του χωριού από την μία άκρη στην άλλη, ο κορμός του μαζί με τους κλώνους του αποτελούν ένα υπέροχο αρχιτεκτονικό αριστούργηµα, που αποκαλύπεται ιδιαίτερα σαν πέσουν τα φύλλα του. Στα κλαδιά του φωλιάζουν κάθε λογής πουλιά ,τζιτζίκια και άγρια μελίσσια … Οφείλει τη μακροζωϊα του στην πηγή που αναβλύζει ,από τη λιθόκτιστη κεντρική βρύση του χωριού, λίγο ψηλότερα.
Κατά τη διάρκεια της μακραίωνης ιστορίας του υπήρξε μάρτυρας αμέτρητων ιστορικών γεγονότων. Στέκει εκεί αγέρωχος από την εποχή που στο Βυζάντιο βασίλευε ακόμη η δυναστεία των Κομνηνών! Στη βαθιά σκιά του ληµέριαζαν καπεταναίοι, κλέφτες και αρµατωλοί και ο ίδιος ο Γεώργιος Καραϊσκάκης, πέρασε εδώ κάποια καλοκαίρια του και λέγεται πως εδώ πήρε και κάποιες σημαντικές αποφάσεις του.
Υπήρξε το κέντρο της κοινωνικής και πνευματικής ζωής του τόπου και σημείο αναφοράς για τους κατοίκους του Λεοντίτου αλλά και της ευρύτερης περιοχής. Από εδώ ξεκινούσε το μονοπάτι ,που διατηρείται ακόμη και σήμερα και ενώνει το χωριό με το μοναστήρι της Παναγίας της Σπηλιώτισσας, θρησκευτικού κέντρου της περιοχής.
Κάτω από τα κλαδιά του και την παχιά σκιά του, έγιναν συνάξεις καπεταναίων, κτηνοτρόφων και Σαρακατσάνων παλιότερα και στα νεότερα χρόνια γίνονται εκδηλώσεις, πανηγύρια, ανταμώματα ξενιτεμένων τα καλοκαίρια, πολυήμερα γλέντια, επιστημονικά και παναργιθεάτικα συνέδρια, λαϊκές και δημοτικές μουσικές βραδιές, θεατρικές παραστάσεις, τσιπουροκατανύξεις, σκληρές ταβλομαχίες και δηλωτές…Στέκι ορειβατών και περιηγητών της περιοχής… Μαζί με την κεντρική βρύση του χωριού που τον συντροφεύει τι δεν έχει δει και τι δεν έχει ακούσει: Γέλια, κλάματα, χαρές, λύπες, μοιρολόγια, αποχαιρετισμούς, δάκρυα, χορούς, πολέμους, τραγούδια της νύφης, τραγούδια κλέφτικα, τραγούδια της Λευτεριάς, κρυφούς καημούς, ξεφαντώματα, αγωνίες, αγάπες, χτυποκάρδια…
Τα τελευταία 50 χρόνια λειτουργεί στη σκιά του ο φιλόξενος καφενές του Παπα-Χρήστου. Αξέχαστη είναι η εμπειρία για όσους απόλαυσαν το καφεδάκι τους , το γεύμα τους και τη φιλόξενη διάθεση του Παπά Χρήστου κάτω από το δροσερό ίσκιο του, ιδιαίτερα κατά τους καλοκαιρινούς μήνες.
Λίγα μέτρα πιο μακριά τον συντροφεύει και τον ανταγωνίζεται ο πλάτανος της Αγίας Παρασκευής, αρκετά νεώτερος, αλλά εξίσου εντυπωσιακός κι αυτός. Αποτελούν ένα δίδυμο μοναδικό σε όλη την Ελλάδα!
Δε μένει παρά να μπει στον κατάλογο των μνημειακών δέντρων της χώρας, να αναδειχτεί και να προστατευτεί από την ασθένεια που τελευταία απειλεί τα πλατάνια όλης της χώρας και να αποτελέσει πόλο έλξης για πολλές γενιές ακόμη.
