Ο 17ος αιώνας χαρακτηρίζεται ως χρυσούς αιών των Αγράφων. Σ΄ αυτή την περίοδο κτίζονται τα περισσότερα μοναστήρια και ναοί στα Άγραφα και την Αργιθέα. Μάλιστα η Αργιθέα προηγείται σε αριθμό ναών σε σχέση με τις υπόλοιπες περιοχές του νομού Καρδίτσας.
Όπως είναι γενικότερα καταγραμμένο από την επίσημη ιστορία, στα χρόνια της Τουρκοκρατίας τα μοναστήρια ήταν αυτά που συγκρατούσαν τις παραδόσεις, βοήθησαν στο φωτισμό του Γένους και ανέλαβαν την πνευματική καθοδήγηση του Λαού, ειδικά σε περιοχές όπως τα Άγραφα, όπου δεν υπήρχαν άλλοι παράγοντες που θα μπορούσαν να βοηθήσουν προς αυτή την κατεύθυνση. Τα μοναστήρια ήταν καταφύγιο των αρματολών και κλεφτών. Παρατηρείται, λοιπόν, η συνύπαρξη της Εκκλησίας και των κλεφταρματολών. Η πρώτη προσπαθούσε να συντηρήσει πνευματικά το Γένος, ενώ οι δεύτεροι ήταν οι αγωνιστικές δυνάμεις του για την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού.
Για να γίνει πιο κατανοητός ο ρόλος που είχε η εκκλησία και τα μοναστήρια στην πνευματική καθοδήγηση του λαού, αξίζει να σημειωθεί ότι, ενώ κατά την περίοδο 1669-1821 στην υπόλοιπη Ελλάδα στο χώρο της Παιδείας κυριαρχούν οι Φαναριώτες και η αστική τάξη, στην περιοχή αυτή δεν μπορούμε να κάνουμε λόγο για αστική τάξη.
Μεταξύ των ετών 1833 – 1881, δεδομένου ότι τα μοναστήρια βρισκόταν πάνω στο σύνορο ελεύθερης και σκλαβωμένης Ελλάδας, είχαν «στρατηγικό» πλεονέκτημα και απέκτησαν αξιόλογη, για την περιοχή περιουσία. Παράλληλα, είχε γίνει ο χώρος στον οποίο πολλοί κάτοικοι των γύρω περιοχών ασφάλιζαν τα τιμαλφή αντικείμενα τους, για να γλιτώσουν από τις αρπακτικές διαθέσεις των ληστών.
